Welcome to the jungle part. 2

Για να περάσει η ώρα πλέκουμε με τον Πάνο τα κρόσια των κασκόλ. Μετά τα λύνουμε και πάλι απ’την αρχή… Έχει πλάκα, ενώ δεν μπορεί να στην πει και ο καθηγητής..

Κάποια στιγμή τα αγόρια από πίσω μαζί με τον απέναντι αρχίζουν να πετάνε χαρτάκια σε διάφορα άτομα μες στην τάξη. «Είστε για μπασκετάκι στην κουκούλα της απουσιολόγου;» , φωνάζει ένας..
Στο τέλος της ώρας, για να κάνουν φινάλε σκίζουν μία μία όλες τις σελίδες του βιβλίου των «Θεματικών κύκλων» που έχει συνολικά 500 σελίδες και πετάν τον πάκο με τα χαρτιά στο κέντρο της τάξης με αποτέλεσμα αυτά να διασκορπίζονται παντού..

Τελευταία ώρα (Έκθεση) μετακομίζουμε με τον Πάνο στο τελευταίο θρανίο γιατί θέλω να λύσω ασκήσεις χωρίς να με βλέπει η φιλόλογος. Το μάθημα είναι βαρετό σε σημείο τελείως απάλευτο. Εγώ λύνω ασκήσεις και ευτυχώς υποφέρεται η κατάσταση. Κάποια στιγμή κοιτάω τον Πάνο. Έχει ξαπλώσει και έχει κλείσει τα μάτια.. «Προσπαθεί να ξεκουραστεί ο δόλιος», σκέφτομαι και τον αφήνω ήσυχο. Σε λίγα λεπτά όμως τον ακούω να ροχαλίζει «Μου κάνει πλάκα το βλαμμένο», σκέφτομαι, αλλά με το που τον βλέπω αλλάζω γνώμη. Κοιμάται του καλού καιρού. Μόλις χτυπάει το κουδούνι (που σημειωτέον άκούγεται καμπάνα γιατί είναι ακριβώς έξω από την τάξη μας) τον βλέπω να κουνιέται, να ανοίγει -με μια κάποια δυσκολία- τα μάτια του, να κοιτάζει γύρω του και να έχει ένα αμφίβολο βλέμμα. Με κοιτάει σαν να με βλέπει για πρώτη φορά. «Πού είμαστε;», μου κάνει ενώ χασμουριέται και τεντώνεται. «Φτάσαμε;».. Δεν απαντάω. Κοιτάει πρώτα γύρω του καλά καλά, μετά κοιτάει εμένα και μου λέει «Στο ορκίζομαι είδα όνειρο. Ήμασταν λέει σε κάποιο πλοίο και πηγαίναμε κάπου»..

Γυρνάω στο σπίτι κι εγώ πτώμα. Έλα όμως που έχουμε επανάληψη *και* εργασία.. Κι ενώ λύνω ασκήσεις τηλεφωνεί ο αδερφός μου. «Πού είσαι παιδάκι μου; » / «Λύνω ασκήσεις». Εσύ;» / «Περπατώ στα γραφικά στενά της Ρώμης, πάμε σε ένα κλασικό καφέ, με θέα όλη την πόλη. Το πρωί πήγαμε στην Πομπηία. Μας ξενάγησαν στην αρχαία πόλη, είδαμε τοιχογραφίες, ψηφιδωτά, σπίτια πριν την έκρηξη του Βεζούβιου.. Όλα τα λεφτά. «… Μάλιστα.. Αυτά είναι.. Να πηγαίνεις Τρίτη Γυμνασίου και να πηγαίνεις 7ήμερη Ιταλία με το σχολείο σου και να τηλεφωνείς στην αδερφή σου που διαβάζει και να την κάνεις να σκάει από τη ζήλια της. Εγώ όμως όχι, δε θα τον αφήσω να με χαλάσει. Ίσα ίσα κρατιέμαι. Έτσι δεν του ξανατηλεφωνώ μέχρι να γυρίσει Αθήνα. «Μα είσαι τελείως άκαρδη/αναίσθητη/άπονη/κλπ», μου λένε όλοι, αλλά δε με νοιάζει.. Δηλαδή εγώ να ξενυχτάω πάνω απ’την Οικονομία και αυτός να μου λέει «Βρίσκομαι στη Βενετία. είμαι σε μια γόνδολα, τρώω παγωτά, αγναντεύω τη θέα, ο γονδολιέρης μας παίζει βιολί…» . Όχι και πάλι όχι!!!

~ από justelene στο 6 Μαρτίου, 2007.