You, you, you, you, you

Tις προάλλες έτυχε να βρω τυχαία ένα βιβλίο σου κάτω απ’το κρεβάτι.. Αμέσως σε θυμήθηκα.
Εσένα και εκείνες τις μέρες που περάσαμε μαζί τότε. Τα θυμάμαι όλα με μια νοσταλγία, με μια γλύκα που δεν έχει όμοιό της. Κι ας έληξε όσο άσχημα έληξε. Η πίκρα άξιζε εκείνες τις 20 μέρες..
Θυμάμαι την πρώτη νύχτα της γνωριμίας μας και σκέφτομαι πόσο γρήγορα αλλάζουν τα πράγματα. Τότε ήμουν με μια διάθεση χάλια, ήθελα να ξεφύγω από την καθημερινότητά μου, ετοιμαζόμουν να το σκάσω την επομένη για Θεσσαλονίκη. Και κατά σύμπτωση εκείνο το βράδυ πέφτω πάνω σου.. Και μετά δεν ήθελα να αφήσω την Αθήνα.
Νύχτες πνιγμένες στο αλκοόλ, γεμάτες χορό και ξέχειλο πάθος, γεμάτες λογοτεχνικούς ήρωες και εξιστορήσεις..
Νύχτες γεμάτες ποίηση, γεμάτες όνειρα και σχέδια, παρανομίες, στιγμές που νιώθαμε ότι ήμασταν μόνοι μες στον κόσμο.
Ο ένας να αναζητά τον άλλο στα πάρτι, να ψάχνει να τον βρει κάτω από κάποια μάσκα ή αποκριάτικη στολή, να είναι σε κατάσταση πυρετού μέχρι να πέσει πάνω στον άλλο και να νιώσει ένα «τσακ» στην καρδιά.
Να τρελαίνομαι μέχρι να με πάρεις τηλέφωνο, να βάζουμε μουσικές ο ένας στον άλλο, οι χειρονομίες μας, τα πρωινά που με ξύπναγες, τα γέλια που ρίχναμε, η κατάσταση ευφορίας στην οποία βρισκόμουν κάθε πρωί.
Τι κι αν είχα εξεταστική, τι κι αν δούλευες, πολλές φορές γλεντάγαμε σερί ως το πρωί με εμένα να πηγαίνω όλο χαρά να δώσω μάθημα και εσένα να πηγαίνεις με κατακόκκινα μάτια στη δουλειά.
Κι ύστερα.. κι ύστερα τέλος. Έτσι, χωρίς ιδιαίτερες εξηγήσεις, χωρίς κάποια προφανή αιτία. Μετά τη νύχτα των αποκαλύψεων χάθηκες.
Παρόλη την ανώμαλη προσγείωση στην πραγματικότητα, στη ρουτίνα, στους καθημερινούς ρυθμούς δεν σου κρατάω κακία, αντίθετα χαίρομαι όταν σε βλέπω, χαίρομαι που είσαι καλά και γουστάρω να μιλάμε κάνα δεκάλεπτο. Υπάρχουν πράγματα που ακόμη μπορώ να τα μοιράζομαι μόνο μαζί σου. Δε σε θυμάμαι με πόνο, μόνο με χαμόγελο. Γι’αυτές τις μέρες, που ήταν ίσως ό,τι καλύτερο έχω ζήσει ως τώρα..

~ από justelene στο 28 Ιουνίου, 2009.