Marionette
Ο ουρανός είχε το χρώμα του δέρματός σου
Λευκό σαν κιμωλία
Είχε προηγηθεί ιστορία μιας νύχτας
Εγώ κλεισμένη σ’ένα κτίριο με πολλά δωμάτια
να ψάχνω μια πόρτα που θα με βγάλει έξω
Αλλά έξοδος πουθενά
Μια πόρτα, ψάχνω μια πόρτα
Ξάφνου με πνίγει κόκκινη ομίχλη
Και θέλω να καπνίσω
Χρειάζομαι ένα τσιγάρο
Από κάπου ακούω νερό να κυλάει
Ο χώρος γεμίζει νερό
Με μια παλίρροια που με παρασέρνει
Όταν ξυπνάω έχω βρεθεί έξω
Echoes 
«Σαν νερό που κυλάει, τα φιλιά και τα χρόνια
σαν τα πουλιά το χειμώνα, χάνονται.
Το κορίτσι που κλαίει, πριν να φύγω
μετά με ξεχνάει, λίγο – λίγο. »
να’μαι κι εγώ απ τα μέρη σου =)
τα τσιγάρα είναι ακόμα πιο απολαυστικά όταν φοβάσαι μη σε δουν ή έτσι μου φαίνεται? η καινούρια μου ανάκάλυψη όταν λείπει η μαμά.και τώρα που το είπες κι εγώ χρειάζομαι ένα τσιγάρο και αφού λείπει η μαμά θα το κάνω στο δωμάτιό μου με διάπλατα ανοιχτές τις πόρτες και θ ακούω το my sharona..
ωραίες μέρες..μέρες παράξενες θαυμάσιες μέρες..
πολύ μ αρέσει το μπλογκ σου!
kalispera kairo exw na perasw..
pantws synexizeis na drapeteyeis ekei poy eisai egklwvismeni..kalh synexeia
Μου έχει λείψει το γράψιμο σου…
(Άσχετο…Θυμάμαι τότε που διάβαζα για τις δικές σου πανελλήνιες… Πέρασαν δυο χρόνια, έδωσα κι εγώ και να μαι τώρα εδώ να σου γράψω… Ένα ευχαριστώ… Γιατί ήσουν ο λόγος που ξεκίνησα κι εγώ εδώ… Να είσαι πάντα καλά…
morpheus)