Dust in the wind
Eίναι φορές που όλοι λυγίζουμε. Και οι πιο δυνατοί, και οι πιο συνεσταλμένοι, και οι πιο αναίσθητοι. Όλοι έχουμε ένα τρωτό σημείο, για τον καθένα είναι κάτι διαφορετικό.
Οι περισσότεροι, ωστόσο, τα χάνουμε όταν πρόκειται για κάποιο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν δικοί μας άνθρωποι. Προσωπικά, από πολύ μικρή δεν άντεχα να μπαίνω σε νοσοκομεία, να βλέπω άρρωστους ανθρώπους ή ακόμα χειρότερα πεθαμένους. Γενικά πιστεύω πως όσον αφορά την κατάσταση της υγείας μας, δεν την πολυπαίρνουμε στα σοβαρά μέχρι να συμβεί κάτι σε μας ή σε κάποιον που αγαπάμε. Γκρεμίζεται ο κόσμος γύρω μας, καταρρέουν όσα ξέραμε. Τίποτα -μα τίποτα- δεν θεωρείται πλέον δεδομένο. Ούτε η ίδια μας η ζωή.
Βέβαια, σε πολλές περιπτώσεις δεν πρέπει να λυγίζουμε. Πρέπει να φαινόμαστε δυνατοί, να δίνουμε κουράγιο στους άλλους. Θυμάμαι ακόμα μια φράση της γιαγιάς μου «Αν δουν εσένα, τη μεγάλη να κλαις τι θα κάνουν και τα μικρά;».. Κι όμως, πάντα θες να ξεσπάσεις, να θρηνήσεις, να ουρλιάξεις, να βγάλεις αυτό το πράγμα από μέσα σου που σε βασανίζει γαμώτο…
Σε τέτοιες καταστάσεις μπορεί όλη τη μέρα να είμαι «βράχος». Να μην αφήσω κανένα να καταλάβει πως νιώθω. Τα κρατάω όλα -μα όλα- μέσα μου. Και όταν είμαι μόνη μου, καρατσεκαρισμένα τελείως μόνη μου, όταν όλες οι πόρτες είναι κλειστές σπάω κι εγώ. Κλαίω μέχρις ότου δεν έχω άλλα δάκρυα, λυτρώνομαι και κατά κάποιο τρόπο παίρνω δύναμη.. Όταν όμως θα βγω απ’το δωμάτιο θα είμαι πάλι αδιαπέραστη.
Συνήθως ντρεπόμαστε να βγάλουμε τη θλίψη και την οργή μας όταν είμαστε με φίλους. Ίσως και να μη θέλουμε να καταλάβουν οι άλλοι πως κι εμείς είμαστε ευάλωτοι. θέλουμε να μιλήσουμε σε κάποιον, αλλά δε μας βγαίνει. Και εκεί είναι η μαγκιά του καλού φίλου : Να καταλάβει με ένα βλέμμα πως κάτι δεν πάει καλά.
Μπορεί μέσα από δύσκολες καταστάσεις να διαλυόμαστε, να ωριμάζουμε πρόωρα ή απλά να μελαγχολούμε. Θα βασανιστούμε, θα πονέσουμε, θα κλάψουμε. Αλλά ότι δε μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς..
Echoes 
Εμένα ξέρεις τι με κάνει δυνατή;
Το ότι κλαίω, θυμώνω, ξεσπάω.
Κι έτσι προχωράω.
Να μη θάβεις ότι νιώθεις.
Δεν χάνεται. Απλά μαζεύονται.
Άκου με.
Kαλημέρα! Δεν τα θάβω, απλά ξεσπάω όταν είμαι μόνη μου.
Δυστυχώς και εδώ (όπως σε όλους τους τομείς της ζωής) πρέπει να βρεθεί η χρυσή τομή.
Απο τη μια πλευρά να δίνουμε θάρρος στους υπολοίπους και απο την άλλη να βρίσκουμε τρόπο και χρόνο για την δικιά μας εκτόνωση χωρίς να μας πάρουν χαμπάρι.
Σε νιώθω, σε νιώθω και πολύ μάλιστα
Em ναι,παλια έκανα ακριβώς το ίδιο αλλά πλέον δεν μπορώ να ξεσπάσω και γαμωτο αυτό το άλλο πιάνει πολύ περισσότερο καιρό για να φύγει η στενοχώρια,και δεν είναι καλό,φαίνοντε τα συναισθήματα και όταν σε ρωτουν οι άλλοι δεν μπορείς να πεις τα δικά σου,τρώει αναλύσεις και πολλές ώρες και το μισώ.Τώρα τελευταία το προσεχω.Θυμάμαι την τελευταία φορά που έκλαψα για κάτι που με απασχολούσε,έκλαψα καθώς περπατούσα και ο κρύος αέρας χτυπούσε το πρόσωπο,σαν να με βοηθάει το στερνό αεράκι να κλάψω,ήταν βουβό ενώ ήθελα να φωνάξω και κράτησε πολύ λίγο ίσα ίσα να χύσω 2-3 δάκρυα.Από τότε προσπαθώ να είμαι βράχος αλλά και πάλι έρχονται στιγμές αλλά πλέον δεν μπορώ να κλάψω κάποιος μου πήρε το δικαίωμα!
@roupis
Συμφωνώ.
@Jangel
Ωχ! Αυτό είναι όντως άσχημο.. Κάποιος άλλος τρόπος να ξεσπάσεις; Πχ. να σπάσεις κάτι;