Light at the End of the World
Τρεις αναμνήσεις..
Ένα πάρκο, αργά το βράδυ. Με δυο μπύρες στα χέρια να έχουμε λιώσει στα γέλια. Ξάφνου βλέπουμε πάνω σε μια κολώνα ένα τσούρμο μπαλόνια. «Τι μου δίνεις για να στα κατεβάσω; » . «Ένα φιλί». Ακόμα αναρωτιέμαι πως σκαρφάλωσες πάνω και τα κατέβασες. Σε θυμάμαι μόνο να πηδάς, να μ’αγκαλιάζεις και να μου τα δίνεις για να τα αφήσω ελεύθερα και να αρχίζουν να βολτάρουν προς τα πάνω..
Παραλία. Καλοκαίρι. Αργά το βράδυ στις ξαπλώστρες να με μαθαίνεις να ξεχωρίζω τους αστερισμούς : Μικρή Άρκτος, Μεγάλη Άρκτος, Πούλια, Κασσιόπεια.
Στο διάλειμμα απότ η δουλειά να μιλάμε για τζαζ και φεύγοντας να σταματάω στα Metropolis για ν’αγοράσω Bill Evans και Aziza Mustafa Zadeh.
Εκεί που τελειώνει ο ορίζοντας
Αρχίζουν οι τυμπανοκρουσίες
Echoes 
> Εκεί που τελειώνει ο ορίζοντας
βρίσκονται τμήματα αναμνήσεων κομήτες
που περιδινούνται στο άπειρο
και μερικές φορές
έρχονται πιο κοντά μας
και βλέπουμε τις φωτεινές ουρές τους
όπως αυτά που είδες και φωτογράφησες εδώ…
Τρεις στιγμες,μια ζωη……..
Xρονια πολλα και καλη χρονια ευχομαι Justelene !
@zero2one
Έγραψες!!
@Kaveiros
Μου θύμισες μια φράση του Λειβαδίτη «Μια στιγμή μαζί σου έζησα όλη μου τη ζωή»
@Donald
Χρόνια πολλά και τρελά !!
Από ότι διάβασα κάπου στο blog σου είσαι μαθήτρια και όμως γράφεις ήδη τόσο όμορφα! Επίσης, μου αρέσουν οι φωτό. Δεν ξέρω αν τις έχεις βγάλει όλες εσύ. Πάντως, είναι από τα πιο ωραία blog που είδα τελευταία. Μπράβο σου.
@kavouraki
Πλέον είμαι πρωτοετής φοιτήτρια. Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Οι φωτογραφίες του Άμστερνταμ είναι δικές μου..
telies fotografies.
mas elipses,
alexandros
8a anevw mesa dekemvrh meta thn eksetastikh.. Koitakste na katevenete ki eseis omws 🙂